mars

مارس، نخستین فرزند آسمان، زندگی‌ای را در جنگ‌های بی‌پایان سپری کرد و شاهد نبردهای بی‌شماری بود که تحت لوای نام باستانی‌اش به پا می‌شدند. جنگ‌هایی برای فتح، انتقام، عدالت و بی‌عدالتی… همگی بی‌رحمانه. مارس، همچون پدرش زئوس، در تاریک‌ترین امیالش غرق بود—اما او حتی از زئوس نیز وحشی‌تر و بی‌رحم‌تر بود، و رنج و ویرانی بی‌شماری را بر جهان تحمیل کرد.

اما با گذر دوران‌ها و محو شدن قرن‌ها، روش‌های خودخواهانه‌ی پدرش—همان راهی که بسیاری از خدایان برگزیدند و مارس را به‌خاطر آن تحقیر می‌کردند—دیگر برایش بی‌معنا شد. جنگ برای جنگ، دیگر عطش او را سیراب نمی‌کرد. برای نخستین بار در عمر جاودانه‌اش، خدای جنگ از خود پرسید که برای چه هدفی نیزه‌ی شکوهمندش را در دست می‌گیرد.

سرنوشت، پاسخ را آسان در برابرش نهاد: او باید جنگ را نه برای نابودی، بلکه برای هدفی والاتر به پا کند. دیگر کافی بود که نامش تنها ترس و ویرانی به همراه داشته باشد؛ اکنون زمان آن بود که سرنوشت حقیقی‌اش را بپذیرد، رهبری را که حق اوست تصاحب کند، و عصری نو را بنیان گذارد. مارس باید پانتئون خدایان کهن را در آتش بسوزاند و امپراتوری‌ای تازه و عادلانه بر خاکستر آن بنا کند. تنها در این راه، او می‌توانست معنا و آرامش را بیابد—و جهان را وادار کند که شکوه خدای جنگ را بستاید.