phoenix

تنها در تاریکی دست‌نخورده، نخستین خورشید نگهدارنده می‌درخشید، نقطه‌ای یگانه از نور آگاه که مقدر شده بود تا گرما را به خلا و خلوت بی‌انتهای فضا ببرد. در طول زمان‌های بی‌شمار، این فانوس درخشان انرژی بی‌شماری را جمع می‌کرد تا با انفجار یک سوپرنوا، شعله‌های ویرانگر خود را به بیرون بفرستد. از این آتش، فانوس‌های جدیدی به راه افتادند، ستارگانی مشابه به والد خود، که در اقیانوس بی‌نور حرکت کرده و در چیدمان صورت‌های فلکی مستقر شدند. به مرور زمان، آنها نیز مجبور می‌شدند از آتش سوپرنوا برای گسترش خود استفاده کنند. این چرخه خیره‌کننده تولد و بازتولد تا زمانی ادامه می‌یافت که همه آسمان‌ها از زحمات تیتان‌ها به ستارگانی که می‌درخشیدند تبدیل می‌شدند.

در این گدازه بی‌زمان، ستاره‌ای که انسان‌ها بعدها آن را فونیکس نامیدند، به وجود آمد و مانند اجداد خود، به فضای بی‌پایان پرتاب شد تا در میان ستارگان هم‌نوع خود جایی پیدا کند. اما کنجکاوی نسبت به آنچه که پیران تاریک در آن سکونت دارند، ستاره جوان را فرا گرفت، و به همین دلیل در طول دوره‌های طولانی، به پرسش و مطالعه پرداخت. این ستاره آموخت که در میان جهان‌های سالم و شکسته، به زودی نقطه‌ای از تنوع شگرف در حال شکل‌گیری است که در یک درگیری همیشگی با پیامدهای کیهانی قرار دارد، و این دنیای جدید به بیش از آنچه که اشعه‌های دوردست یک خورشید در حال مرگ می‌توانند ارائه دهند، نیاز دارد. پس این فرزند جوان خورشیدها به شکل زمینی درآمد و مشتاقانه به سوی آن‌ها که بیش از همه به گرمایش نیاز داشتند سفر کرد، و شاید حتی به سرنوشت خورشیدی خود دست یابد.